zapalenie węzłów chłonnych szyi forum

USG węzłów chłonnych szyi i tarczycy – odpowiada Lek. Radosław Kalisz Uciążliwe powiększenie węzłów chłonnych na szyi – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Powiększony węzeł chłonny z prawej strony szyi i za uchem – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska L04.0. Ostre zapalenie węzłów chłonnych twarzy, głowy i szyi. Lymphadenitis faciei, capitis et colli acuta. Zapalenie węzłów chłonnych – do zapalenia tego typu dochodzi w wyniku infekcji tkanki samego węzła chłonnego. Miejsce węzła jest wtedy opuchnięte i bolesne, a skóra na jego powierzchni zaczerwieniona i gorąca w dotyku. Przypadłość ta najczęściej spowodowana jest infekcją bakteryjną i dotyczy węzłów chłonnych szyjnych. Aby potwierdzić lub wykluczyć diagnozę postawioną na podstawie badań krwi i oględzin, wykonuje się USG różnych okolic ciała, np. węzłów chłonnych szyi, ale najczęściej robi się je, żeby ocenić stan jamy brzusznej (lekarz szuka wtedy powiększonych węzłów chłonnych, zmienionej wątroby, śledziony), RTG klatki piersiowej Sprawdź czym jest bilirubina! Czy masz ją w normie? Jakie są przyczyny jej wysokiego stężenia w organizmie? Dowiedz się szczegółów, ponieważ jej nadmiar może prowadzić do żółtaczki. Lek. Aleksandra Witkowska Medycyna rodzinna , Warszawa. 82 poziom zaufania. jeżeli węzeł chłonny ma podejrzaną budowę to wykonuje się biopsję. nonton film mata batin 3 full movie lk21. Przejdź do zawartości AlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklepAlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklep Wirus EBV Wirus EBV Wirus EBV to inaczej wirus Ebsteina-Barr, odkryty został w 1964 roku. Infekuje on ludzkie limfocyty i posiada materiał genetyczny w postaci dwuniciowego DNA. Stanowi główną przyczynę mononukleozy zakaźnej, jednak tylko niewielka część przypadków ma ostre powikłania. Szacuje się, że nawet 95% populacji przebyło w swoim życiu zakażenie wirusem EBV. Spis treściWirus EBV – charakterystykaZakażenie wirusem EBVWirus EBV – objawyWirus EBV – leczenieBibliografia Wirus EBV – charakterystyka Informacja genetyczna wirusa otoczona jest szczelnie przez ikosaedralny kapsyd oraz tegument. Najbardziej zewnętrzną część stanowi osłonka utworzona przez podwójną warstwę lipidową z glikoproteinami. Cechą charakterystyczną wirusa EBV jest zdolność do pobudzania proliferacji (mnożenie się) limfocytów. Współcześnie znane są 2 podtypy wirusa EBV: EBV-1 (częściej spotykany); EBV-2. Różnią się one między sobą regionem kodującym antygen jądrowy. Jedynym naturalnym gospodarzem EBV jest człowiek. Ciekawostką jest, że wirus EBV był pierwszym herpeswirusem, którego cały genom został sklonowany i poddany sekwencjonowaniu. Zakażenie wirusem EBV Do zakażenia wirusem EBV dochodzi najczęściej drogą kropelkową, rzadziej wskutek przetoczenia preparatów krwiopochodnych bądź w trakcie przeszczepów. Do replikacji dochodzi już w momencie przechodzenia zakażonych limfocytów przez nabłonek jamy ustnej i gardła. Następnie zakażeniu ulegają komórki błon śluzowych. Wirus powoduje lizę komórek i namnaża się w bardzo szybkim tempie. Istotą choroby jest samoograniczający się proces limfoproliferacyjny. Proliferacja zainfekowanych limfocytów B prowadzi do powiększenia się tkanki limfoidalnej. Wirus EBV stanowi poważne zagrożenie dla osób starszych z obniżoną odpornością, np. po przeszczepach lub z AIDS. Może wówczas reaktywować zakażenia i w konsekwencji wywoływać groźne choroby. Wirus EBV – objawy W zdecydowanej większości przypadków zakażenie wirusem Epsteina-Barr przebiega bezobjawowo. EBV jest przede wszystkim czynnikiem etiologicznym mononukleozy zakaźnej, której klasyczną triadę objawów stanowi: limfadenopatia (obrzęk i powiększone węzły chłonne); splenomegalia (powiększenie śledziony); wysiękowe zapalenie gardła i migdałków. Migdałki są powiększone, pokryte białym nalotem, a na ich powierzchni tworzą się ropnie kryptowe. Węzły chłonne ulegają obustronnemu, symetrycznemu powiększeniu, co dotyczy przede wszystkim węzłów chłonnych szyi grupy tylnej oraz węzłów pachowych. Objawami współtowarzyszącymi są natomiast: gorączka; bóle głowy; uczucie zmęczenia; znaczne osłabienie; hepatomegalia (powiększenie wątroby); różnego rodzaju wysypki skórne. EBV jest pierwszym ludzkim wirusem, któremu przypisuje się potencjał onkogenny. Potwierdza to wykrycie jego DNA w komórkach raka jamy nosowo-gardłowej oraz w chłoniaku Burkitta. Wykazano zależność między tym wirusem, a obecnością wielu chorób rozrostowych, w tym choroby Hodgkina. Wirus EBV – leczenie Jako że większość zakażeń wirusem EBV przebiega bezobjawowo, nie podejmuje się leczenia. Osoba chora nawet nie wie, że zmaga się z infekcją. Mija ona sama po pewnym czasie. Gdy jednak dojdzie do wystąpienia objawów, zaleca się odpoczynek, pilnowanie nawodnienia i lekkostrawną dietę. Zwłaszcza przez pierwszy miesiąc choroby należy unikać intensywnej aktywności fizycznej, ponieważ istnieje ryzyko uszkodzenia powiększonej śledziony. Stosuje się również leki przeciwgorączkowe, a także płukanki odkażające gardło. Acyklowir (lek przeciwwirusowy) czy glikokortykosteroidy nie są skuteczne w leczeniu mononukleozy, dlatego nie znajdują zastosowania. Rokowania są dobre, mononukleoza jest chorobą samoograniczającą się. W niektórych przypadkach można jednak zaobserwować powikłania wczesne i późne. Zwłaszcza u dzieci niebezpieczna jest obturacja dróg oddechowych wskutek obrzęku śluzówki. Dodatkowo może dojść do wtórnych nadkażeń bakteryjnych. Wzmożona męczliwość może utrzymywać się nawet do 6 miesięcy od momentu wyleczenia choroby. Poważne powikłania mogą dotyczyć do 15% pacjentów, obejmują Zespół Guillaina-Barrego, porażenie nerwu twarzowego oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Bibliografia Koleśnik M., Dworzańska A., Polz-Dacewicz M., Wirus Epsteina-Barr w wybranych chorobach nowotworowych, Postępy Biochemii, 4/2020. Żuk-Wasek A., Charakterystyka białek wirusa Epsteina-Barr – ich udział w zakażeniu latentnym i powiązanie z procesami nowotworzenia, Postępy Mikrobiologii, 3/2012. Bocian J., Januszkiewicz-Lewandowska D., Zakażenia EBV – cykl życiowy, metody diagnostyki, chorobotwórczość, Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej, 65/2011. Kalicki B., Maślany A., Milart J., Jung A., Przebieg i diagnostyka zakażenia EBV u dzieci – obserwacje kliniczne, Pediatria i Medycyna Rodzinna, 7/2011. Podziel się tym ze znajomymi! Podobne wpisy Page load link Fot: Popartic / Rak to nowotwór złośliwy wywodzący się z tkanki nabłonkowej. Może rozwinąć się w wielu narządach wewnętrznych. Dając przerzuty do odległych obszarów ciała i innych układów, może powodować powiększenie węzłów chłonnych Rak w obrębie węzłów chłonnych się nie rozwija. Podczas biopsji węzłów chłonnych można wykryć komórki rakowe, jednak są to przerzuty, a nie pierwotne ognisko. Niektórzy pacjenci używają pojęcia rak dla wszystkich typów nowotworów, w tym także dla pierwotnego nowotworu węzłów chłonnych – chłoniaka. Jest to nowotwór wywodzący się z mnożących się bez kontroli komórek układu limfatycznego, czyli limfocytów. Jego objawy często przypominają grypę lub inną infekcję wirusową, dlatego choroba bywa diagnozowana zbyt późno, co powoduje niekorzystne rokowania dla jej leczenia. Chłoniak węzłów chłonnych, czyli rak węzłów chłonnych, to bardzo poważna choroba układu chłonnego, będącego częścią systemu odpornościowego człowieka. Węzły chłonne są niewielkimi gruczołami rozmieszczonymi w całym organizmie i połączonymi naczyniami limfatycznymi. Ich powiększenie może sugerować rozwój nowotworu charakteryzującego się niekontrolowanym rozrostem limfocytów B lub T, czyli komórek układu limfatycznego, które w normalnych okolicznościach stanowią wsparcie w walce z infekcjami. Rak węzłów chłonnych – objawy Objawy chłoniaka mogą być bardzo niespecyficzne, ponieważ wykryto kilkadziesiąt rodzajów chłoniaków – nowotworowych rozrostów układu chłonnego, różniących się przebiegiem i stopniem zagrożenia dla chorego. Niektóre potrafią rozwijać się przez lata niemal bezobjawowo i zwykle są wykrywane przypadkowo. Innym wystarczy kilka tygodni lub miesięcy, by spowodować poważne zmiany w węzłach chłonnych albo nacieki nowotworowe w różnych narządach wewnętrznych. W ostatnich latach obserwowany jest duży wzrost zachorowalności na chłoniaki, zwłaszcza wśród osób po 65. roku życia, trochę częściej u mężczyzn niż u kobiet. Najpowszechniej występującymi chłoniakami są: chłoniak powstający z tzw. małych limfocytów B, zwykle przyjmujący postać przewlekłej białaczki limfatycznej; chłoniak „rozlany” z dużych komórek B; szpiczak plazmocytowy (mnogi); chłoniak Hodgkina (ziarnica złośliwa); chłoniak grudkowy; chłoniak z komórek płaszcza; chłoniak strefy brzeżnej; chłoniaki o dużej dynamice: Burkitta, limfoblastyczne, z obwodowych komórek T. Najczęstszym objawem chłoniaka i przerzutów raka do węzłów chłonnych jest ich niebolesne powiększenie, wyczuwalne na szyi, pod pachami, w pachwinach, rzadziej w innych okolicach ciała. Zwykle towarzyszą mu pojawiające się o różnych porach dnia stany podgorączkowe lub gorączka, osłabienie czy nocne poty, czego wiele osób nie wiąże z chorobą nowotworową, lecz zwykłą infekcją grypową. Innym symptomem schorzenia bywa również szybki spadek wagi albo swędzenie skóry. W zależności od rodzaju i zlokalizowania chłoniaka mogą też pojawić się inne objawy, np. ból brzucha, żółtaczka, krwawienie z przewodu pokarmowego czy problemy z oddychaniem. Często jednak chorzy nie odczuwają żadnych dolegliwości, dlatego należy pamiętać, że pojawienie się powiększonych i twardych węzłów chłonnych, nawet jeśli nie towarzyszą im inne objawy, warto skonsultować z lekarzem. Powiększenie węzłów chłonnych szyi Chłoniak węzłów chłonnych szyi, podobnie jak chłoniaki zlokalizowane w innych miejscach (np. rak węzłów chłonnych pod pachami), wynika przede wszystkim z nieprawidłowego rozrostu limfocytów B, rzadziej z komórek T czy NK. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi choroby są także zakażenia, zwłaszcza wirusem Epsteina–Barr (EBV), wirusem niedoboru odporności (HIV), wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz wirusem limfocytotropowym typu 1 (HTLV-1). Na tego typu nowotwory narażone są ponadto osoby mające częsty kontakt z benzenem, azbestem czy promieniowaniem jonizującym, cierpiące na schorzenia autoimmunologiczne (reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Hashimoto) albo zaburzenia odporności. Znaczenie mają również czynniki genetyczne. Przerzuty raka z odległych narządów mogą powodować powiększenie węzłów chłonnych pach, pachwin czy szyi. Rokowania chłoniaka i przerzutów raka Rokowania w przypadku przerzutów raka węzłów chłonnych zależą od stopnia zaawansowania choroby, rodzaju nowotworu, a także wieku i stopnia sprawności chorego. W niektórych przypadkach, np. chłoniaka Hodgkina, zwanego niegdyś ziarnicą złośliwą, odpowiednie leczenie zapewnia utrzymanie w miarę dobrego komfortu życia przez długie lata. Pewne rodzaje chłoniaków (chłoniak z małych limfocytów, chłoniak grudkowy czy chłoniak strefy brzeżnej), jeśli nie powodują uciążliwych objawów, w ogóle nie wymagają leczenia, choć bardzo ważna jest obserwacja dynamiki rozwoju choroby. Rak węzłów chłonnych grozi bowiem przerzutami na inne narządy, co stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia. Kto częściej choruje na raka? Dowiesz się tego z filmu: Zobacz film: Wrodzone predyspozycje do zachorowania na raka. Źródło: 36,6. Leczenie chłoniaka i przerzutów raka węzłów chłonnych Leczenie chłoniaka musi być poprzedzone odpowiednim rozpoznaniem choroby, przede wszystkim na podstawie badania histopatologicznego i immunohistochemicznego węzła chłonnego, a często również wycinka odpowiedniej tkanki lub narządu. W celu doprecyzowania diagnozy konieczne bywa wykonanie analizy genetycznej lub molekularnej. Pomocne są też badanie cytologiczne i cytometria przepływowa materiału z biopsji węzła chłonnego, krwi obwodowej lub szpiku. W leczeniu chłoniaka najczęściej stosowane są chemio- i radioterapia. Niekiedy wykorzystuje się również wytwarzane laboratoryjnie przeciwciała monoklonalne skierowane przeciw antygenom obecnym na prawidłowych, jak i zmienionych nowotworowo limfocytach B. W celu przyspieszenia odnowy układu krwiotwórczego po chemio- lub radioterapii przeszczepia się czasami własne komórki macierzyste krwi obwodowej lub szpiku kostnego. Leczenie przerzutów raka do węzłów chłonnych zależy od pierwotnego ogniska nowotworowego. Zapalenie węzłów chłonnych głowy i szyi Ze względu na różnorodność czynników zapalnych rozpoznanie jednostki chorobowej wyłącznie na podstawie stanu węzłów chłonnych głowy i szyi najczęściej jest niemożliwe. Źródłem trudności w praktyce klinicznej bywa zwłaszcza przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych, które może wymagać wnikliwego postępowania diagnostycznego; dokładnego badania podmiotowego, przedmiotowego i badań dodatkowych, np. mikrobiologicznych, ultrasonograficznych, pobrania materiału do badania histopatologicznego, a także badań radiologicznych (w przypadku zmienionych chorobowo węzłów chłonnych będących w kontakcie z kością). Procesy patologiczne w węzłach chłonnych głowy i szyi Węzły chłonne uczestniczą w procesach, w które zaangażowany jest układ immunologiczny, pełniąc szczególną funkcję w walce z zakażeniem. Są polem działania wędrujących limfocytów i makrofagów, miejscem kontaktu limfocytów T i B z antygenami, gdzie – w odpowiedzi na antygen – dochodzi do aktywacji i transformacji komórek immunokompetentnych. Wczesny efekt reakcji na antygen stanowi zwiększenie przepływu krwi przez zajęte węzły. Jednak za powiększenie węzłów chłonnych odpowiadać może wiele czynników: odczynowych (w stanach zapalnych i alergiczno-reaktywnych), przerostowych lub nowotworowych. Powiększenie węzłów chłonnych może mieć charakter miejscowy lub uogólniony (gdy obejmuje minimum 2–3 obszary ciała). Regionalne powiększenie węzłów chłonnych wskazuje zwykle na miejscowy proces patologiczny, aczkolwiek niektóre choroby ogólnoustrojowe przebiegają ze zmienionymi odczynowo – charakterystycznymi dla nich – grupami węzłów chłonnych (np. mononukleoza zakaźna – węzły zauszne i karkowe, różyczka – węzły potyliczne i zauszne). Zazwyczaj powiększenie węzłów chłonnych głowy i szyi ma charakter odczynowy: jest odpowiedzią na bodźce zapalne – bakterie lub wirusy. W większości przypadków źródło zakażenia stanowią zmienione chorobowo tkanki przyzębia, zęby, kości szczęk, zatoki szczękowe, migdałki lub zakażone rany śluzówki i skóry. W okolicy szczękowo-twarzowej obserwuje się najczęściej powiększenie węzłów podżuchwowych. Czynnik zapaleniotwórczy (zazwyczaj nieswoisty) może wywołać reakcję węzłów chłonnych w postaci ostrego lub przewlekłego zapalenia. Ostre zapalenie węzłów chłonnych (lymphadenitis acuta) objawia się podwyższoną temperaturą ciała, czasem z dreszczami, osłabieniem, bólem głowy i ogólnym złym samopoczuciem. Węzły chłonne są powiększone i bolesne; początkowo – w wyniku narastającego obrzęku tkanki węzłowej – miękkie i elastyczne. Zapalenie ostre węzłów chłonnych może mieć charakter surowiczy (lymphadenitis acuta serosa) lub ropny (lymphadenitis acuta purulenta). Stany zapalne węzłów chłonnych głowy i szyi – ostre i przewlekłe Ostre surowicze zapalenie węzłów chłonnych przebiega z wysiękiem surowiczym we wnętrzu węzłów chłonnych (cechuje je miękka konsystencja i przesuwalność względem otoczenia). Zapalenie może cofnąć się bez pozostawienia zmian, jeśli układ odpornościowy działa prawidłowo, a patogenność, wirulencja (zjadliwość) drobnoustrojów są niskie. W przeciwnym razie może przejść w ostre ropne zapalenie węzłów chłonnych, w przebiegu którego rośnie bolesność zajętych węzłów chłonnych i zmienia się ich konsystencja (twardnieją) w wyniku silnego napięcia torebek łącznotkankowych. Gdy dochodzi do nacieku zapalnego tkanek miękkich otaczających węzły (zapalenia okołowęzłowego; perilymphadenitis), węzły nie są już przesuwalne względem otoczenia. Z czasem, pod wpływem działania enzymów proteolitycznych, torebki węzłów zostają zniszczone, a patologiczna wydzielina przedostaje się do pobliskich tkanek – może spowodować ropowicę lub powstanie ograniczonego zbiornika ropy z typowymi objawami ropnia w danej okolicy. Zaniedbanie stanu może doprowadzić do opróżnienia zawartości węzła przez samoistnie wytworzone przetoki. W niektórych przypadkach we wczesnej fazie ostrego ropnego zapalenia jego obraz może się cofnąć, ale węzły pozostają trwale powiększone (do 1–2 cm) i twarde (bliznowata tkanka łączna), niebolesne i ruchome względem otoczenia. Leczenie ostrego zapalenia węzłów chłonnych polega na eliminacji źródła zakażenia (np. ekstrakcji zęba), antybiotykoterapii, okładach w fazie wczesnej zapalenia, w późniejszej – obejmuje nacięcie i drenaż. Przewlekłe zapalenie węzłów chłonnych (lymphadenitis chronica) może być zejściem ostrego procesu lub mieć charakter pierwotny. W jego przebiegu węzły są powiększone, elastyczno-twarde, najczęściej niebolesne. Nie w każdym przypadku są przesuwalne względem otoczenia. Leczeniem z wyboru jest leczenie chirurgiczne (wyłuszczenie zmienionych chorobowo węzłów; lymphadenectomia). Powiększone węzły chłonne Na szyi człowieka znajduje się około 300 węzłów chłonnych, co stanowi 1/3 wszystkich węzłów chłonnych całego ciała. Węzły chłonne biorą czynny udział w procesach, w których uczestniczy układ odpornościowy. W efekcie reakcji na obecność antygenu, jakim mogą być bakterie, grzyby, wirusy, czy komórki nowotworowe, dochodzi do zwiększenia przepływu krwi przez zajęte węzły, co równocześnie z toczącą się reakcją zapalną, prowadzi do ich powiększenia. Limfadenopatią określa się nieprawidłowość w obrębie węzłów chłonnych, co objawia się jako powiększenie pojedynczych węzłów lub ich grup. O limfadenopatii szyjnej mówimy wówczas, kiedy rozmiary węzłów chłonnych przekraczają 1 cm. Powiększone węzły chłonne – przyczyny Powiększenie węzłów chłonnych spowodowane jest wieloma przyczynami, takimi jak: – proliferacja komórek odpornościowych, w odpowiedzi na pojawienie się antygenu (najczęściej wirusa lub bakterii) w przebiegu infekcji w okolicy np. zapalenie gardła, ucha, zatok – naciek zapalny węzła chłonnego – np. w przebiegu mononukleozy – powiększenie węzłów towarzyszące chorobom autoimmunologicznym – złośliwe namnażanie komórek odpornościowych w węzłach chłonnych w przebiegu takich chorób jak ziarnica złośliwa, chłoniaki i białaczki – nacieczenie nowotworowe (przerzuty do węzłów) Z wymienionych powyżej przyczyn powiększenia węzłów chłonnych wynika, że niektóre z nich są spowodowane przez groźne i źle rokujące choroby, dlatego też każda limfadenopatia powinna budzić obawy. Przyczyny powiększonych węzłów chłonnych są między innymi zależne od wieku. U osób młodych, zwłaszcza u dzieci, najczęściej limfadenopatia ma charakter infekcyjny. Natomiast u osób starszych częściej mamy do czynienia z powiększeniem węzłów chłonnych na skutek chorób nowotworowych. Jednak niezależnie od grupy wiekowej każde powiększenie węzłów chłonnych wymaga diagnozowania. W różnicowaniu przyczyn limfadenopatii, poza kryterium wieku, istotne są też inne cechy związane z wyglądem węzłów, takie jak: ich konsystencja, bolesność, ruchomość, tendencja do tworzenia pakietów czy ropienia. Pomocna jest obserwacja zachowania się powiększonych węzłów chłonnych w czasie. Węzły towarzyszące infekcji zmniejszają się po jej ustąpieniu, natomiast w chorobie nowotworowej węzły nie zmnieszają rozmiarów, a wręcz tworzą pakiety. Podejrzenie toczącego się procesu nowotworowego mogą też sugerować objawy ogólne, takie jak stany gorączkowe, utrata masy ciała, osłabienie. Badanie powiększonych węzłów chłonnych Najprostszą metodą oceny węzłów chłonnych szyi jest badanie palpacyjne. Badanie wykonuje się zarówno od przodu jak i od tyłu. Głowa powinna być pochylona lekko do przodu celem rozluźnienia tkanek miękkich. Badanie wykonuje się oburęcznie, oceniana jest wielkość, kształt, konsystencja, ruchomość, bolesność. Dodatkowo ważna jest ocena skóry nad węzłami: obrzmienie, zaczerwienienie, ucieplenie. Z badań obrazowych złotym standardem w ocenie węzłów chłonnych jest ultrasonografia, inne przydatne badania to tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny. W obrębie szyi zastosowanie ma również biopsja, w odniesieniu do węzłów chłonnych jest to najcześciej biopsja otwarta, która polega na pobraniu całego węzła chłonnego do badania histopatologicznego. Najczęstszą przyczyną powiększonych węzłów chłonnych szyi są zapalenia. Mogą one być wywołane przez wirusy i bakterie. Zakażenia wirusowe prowadzą do ougólnionego, obustronnego powiększenia węzłów chłonnych, obecne są zazwyczaj objawy ogólne. Do najczęstszych chorób wirusowych przebiegających z powiększeniem węzłów chłonnych szyi należą: infekcje górnych dróg oddechowych wywołane przez rhinowirusy, adenowirusy, wirusy grypy, mononukleoza zakaźna (wywołana przez wirus Epsteina-Barr), cytomegalia. W zakażeniach bakteryjnych zmienione są pojedyncze węzły chłonne, najczęściej po jednej stronie szyi, z tendencją do tworzenia ropni. Najczęściej do bakteryjnego zapalenia węzłów chłonnych szyi prowadzą paciorkowce β-hemolizujące grupy A, gronkowiec złocisty, bakterie beztlenowe. Inne zapalne, rzadsze przyczyny limfadenopatii szyjnej: choroba kociego pazura, gruźlica, toksoplazmoza. Poza infekcjami powiększenie węzłów chłonnych szyi może być spowodowane: lekami (np. phenytoina), odczynem poszczepiennym, histiocytozą, chorobami nowotworowymi (białaczka, chłoniaki, ziarnica złośliwa) lub przerzutami nowotworowymi (najczęściej z okolic nosogardła, gardła środkowego i dolnego, krtani, tarczycy). Cechy na które szczególnie trzeba zwrócić uwagę, mogące wskazywać na toczący się proces nowotworowy to: nagle powiększenie i szybki wzrost węzłów chłonnych, tworzenie pakietów, wielkość powyżej 2 cm, unieruchomienie, limfadenopatia wieloogniskowa, nieprawidłowy wynik zdjęcia radiologicznego klatki piersiowej, pojawienie sie objawów ogólnych, wspomnianych powyżej. Zobacz także: Badanie poligraficzne Badania słuchu Centralne testy słuchowe Chrapanie Leczenie chrapania Fiberoskopia Operacje zatok FESS Przycięcie migdałków podniebiennych Wycięcie migdałków Brodawczaki krtani Rak krtani Rak gardła Szumy uszne Wirusowe zapalenie gardła Odczulanie Przejdź do zawartości AlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklepAlgiChlorellaSpirulinaOwoce świataRośliny świataChorobyZdrowieForumSklep Powiększone węzły chłonne szyi – leczenie domowe Powiększone węzły chłonne szyi – leczenie domowe Aktualizacja: 4 sierpnia 2022 Powiększone węzły chłonne szyi to częsty problem, z którym spotykają się lekarze podstawowej opieki zdrowotnej. Mając na uwadze fakt, że główną funkcją węzłów chłonnych jest zwalczanie drobnoustrojów, filtracja limfy i kontrola nad reakcjami immunologicznymi organizmu, może to łatwo sugerować, że będą one powiększać się przy wielu chorobach i infekcjach. Mogą one wskazywać zarówno na łagodne stany chorobowe, jak i na te ciężkie, np. o podłożu nowotworowym. Spis treściPowiększone węzły chłonne szyi – przyczynyPowiększone węzły chłonne szyi – leczenie domoweZiołolecznictwoOlejki eteryczneNaparyAlternatywne metody na powiększone węzły chłonne szyiBibliografia Powiększone węzły chłonne szyi – przyczyny Powiększone węzły chłonne szyi mogą wzbudzać niepokój. Najczęściej są one możliwe do wyczucia podczas dotykania tej okolicy, jednak w niektórych przypadkach przybierają takie rozmiary, że bez trudu można je zauważyć gołym okiem. Dzieje się tak, ponieważ ze względu na swoją funkcję gromadzą w sobie duże ilości limfocytów i komórek zapalnych, co powoduje ich obrzęk. Aż w 60% przypadków dolegliwość ta jest efektem zakażenia bakteryjnego, np. gronkowcami, paciorkowcami czy bakteriami gruźlicy. Często bywa również konsekwencją zakażenia wirusowego, zwłaszcza w przebiegu następujących chorób: ospa wietrzna; półpasiec; odra; różyczka; wirusowe zapalenie wątroby (WZW); mononukleoza zakaźna; cytomegalia; HIV; HSV. Nieco rzadziej przyczyną tego stanu będzie zakażenie pierwotniakowe (np. toksoplazmoza), bądź zakażenie grzybicze. Powiększenie węzłów chłonnych w okolicy szyi może towarzyszyć przewlekłemu przyjmowaniu niektórych leków, chorobom autoimmunologicznym oraz alergiom. Powiększone węzły chłonne szyi – leczenie domowe Zauważenie u siebie lub osoby bliskiej powiększonych węzłów chłonnych powinno stanowić wskazanie do wizyty u lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Zaleci on optymalne metody leczenia w zależności od przyczyny tego stanu i objawów. Warto jednak posiłkować się, mając powiększone węzły chłonne, domowymi sposobami, które często skutecznie uzupełniają leczenie podstawowe. Ziołolecznictwo Na pierwszy plan domowego leczenia powiększonych węzłów chłonnych wysuwa się ziołolecznictwo. To całkowicie naturalna i stosunkowo bezpieczna metoda, o ile pacjent nie wykazuje żadnych przeciwwskazań zdrowotnych do przyjmowania wybranych ziół. Przy powiększeniu węzłów chłonnych szyi nie ma takich obaw, ponieważ główną formą terapii będą okłady zewnętrzne. Bardzo dobrze sprawdzą się kompresy z następujących ziół: skrzyp polny; babka lancetowata; liście lepiężnika; liście nagietka. Najlepiej korzystać ze świeżych ziół, które wcześniej myjemy, suszymy i rozgniatamy do konsystencji papki. Przygotowany w ten sposób surowiec nakładamy na jałową gazę i przykładamy do bolącego miejsca na szyi. Ze skrzypu polnego ciężko będzie wykonać papkę, zatem 4 łyżki skrzypu umieszczany na sitku, a następnie sitko nad parą (np. gotującą się wodą w garnku) na około 7-8 minut. Wilgotne ziele nakładamy na gazę, a ją na węzły chłonne. Kolejną metodą może być nacieranie węzłów chłonnych oliwą świętojańską z dziurawca, bądź złotym olejem. Olejki eteryczne Olejki eteryczne wykazują nie tylko działanie lecznicze, ale i pięknie pachną. Nie bez powodu cieszą się tak dużą popularnością w kosmetologii i medycynie. Ich zdrowotne działanie opiera się na aromaterapii oraz oddziaływaniu składników aktywnych bezpośrednio na skórę. W przypadku powiększonych węzłów chłonnych rekomenduje się użycie olejku majerankowego, olejku pomarańczowego lub olejku jojoba. Doskonałym, naturalnym źródłem, jednych z najbardziej skutecznych olejków eterycznych jest czarnuszka siewna (Nigella Sativia). Olej z nasion czarnego kminku składa się one przede wszystkim z monoterpenoli, goryczek i cyneolu. Ich stężenie jest skomponowane tak, aby można było wykorzystać siłę aromaterapii, a zarazem przyjmować olej doustnie. Napary Osoby preferujące leczenie „od środka” mogą zdecydować się na picie naparów. Idealnie sprawdzi się przytulia, która zmniejsza obrzęki oraz likwiduje stany zapalne, także w obrębie węzłów chłonnych. Innymi skutecznymi ziołami są szałwia lekarska, skrzyp polny oraz kora dębu. Takie napary warto pić drobnymi łyczkami. Wcześniej jednak sprawdźmy, czy nie mamy przeciwwskazań zdrowotnych do ich spożywania. Wymienione zioła zalicza się jednak do bezpiecznych, dlatego podaje się je także kobietom w ciąży czy dzieciom. Alternatywne metody na powiększone węzły chłonne szyi W przypadku powiększonych węzłów chłonnych (zarówno na szyi, jak i w pozostałych okolicach ciała) dobrze sprawdzą się także: picie chłodnego soku z buraka (najlepiej przygotowanego własnoręcznie); napary z czosnku i miodu; spożywanie świeżych jagód, niezwykle bogatych w antyoksydanty; okłady z liści orzecha włoskiego (po wcześniejszym zmiażdżeniu ich i zalaniu przegotowaną wodą na 20 minut). Metody powinny być dobierane indywidualnie. Nie każda będzie uniwersalnym sposobem, który sprawdzi się zawsze. Metodą prób i błędów warto znaleźć tę optymalną dla swojego organizmu. Olej z czarnuszki w kapsułkach 100% naturalny Czarnuszka siewna (łac. Nigella sativa) jest naturalną substancją znaną od tysiącleci ze swoich właściwości. Wykorzystywana jest przy zmienionej chorobowo skórze. Działa antygrzybicznie, przeciwwirusowo, antyalergicznie, przeciwwrzodowo, ... Zobacz tutaj ... Bibliografia Pawelec K., Wiechecka J., Boruczkowski D., Diagnostyka różnicowa powiększonych węzłów chłonnych u dzieci, Nowa Pediatria, 3/2012. Prystupa A., Makaruk B., Miszczak M., Jojczuk M., Kurys-Denis E., Jodłowska-Jędrych B., Krupski W., Mosiewicz J., Diagnosis of lymphadenopathy based on a case report, Medycyna Ogólna, 1/2010. Stankiewicz C., Przerzuty do węzłów chłonnych szyi: klinika i leczenie, Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny, 8/2011. Podziel się tym ze znajomymi! Podobne wpisy Page load link

zapalenie węzłów chłonnych szyi forum